Een tijdje terug zag ik op Instagram een oproep voorbij komen van Zusterhood: een collectief van kunstenaars, schrijvers en andere creatievelingen die post voor elkaar maken in een bepaald thema. Je moest ook echt 'solliciteren' om mee te kunnen doen. Dat deed ik en inmiddels ben ik druk met mijn eerste poststuk.
Hoe het werkt?
Je kiest een thema waarin je jezelf herkent of dat je verder wilt onderzoeken. Rondom dat thema maak je iets: een tekening, een gedicht, of een andere creatie. In een persoonlijke brief stel je jezelf voor en waarom je voor dit thema hebt gekozen. Dat poststuk gaat naar een 'zuster' uit jouw cirkel van zeven vrouwen en ook zij maken iets rondom jouw thema.
Tegelijk krijg je dus ook een brief van een andere zuster uit jouw kring en ga je met haar thema verder. Elke zes weken een ander poststuk. Op het einde, begin december, krijg je je eigen poststuk terug met de aanvullingen van alle 'zusters'.
Ik deed mee omdat ik mezelf dit jaar meer wil uitdagen op creatief gebied zoals jullie weten. Het was ook even wennen om niet met de vertrouwde masking tapes en stickers aan de slag te gaan, maar iets meer out of the box te denken.
Het thema wist ik al vrij snel: v e r t r a g i n g.
Ik schreef er al eerder over in deze blogpost dat ik alles altijd zo snel doe en dacht dat dit thema dus een mooie reminder voor mezelf zou zijn gedurende het hele jaar. Een stok achter de deur.
Ik pimpte een oud postzegelboek met allemaal momenten van vertraging. Zoals het dagdromerige meisje op de voorkant dat me aan mijn jongere zelf deed denken, toen de tijd nog eindeloos traag verliep. In perkament papier typte ik de letters
ver
tra
ging
Ik maakte analoog deze foto van een mevrouw die uit het raam zat te staren en daar omheen borduurde ik een randje.
Ik koos bewust ook voor thema's uit het verleden omdat die vaak inherent zijn aan 'vertraging', zoals typen op een typemachine, analoog fotograferen dus en een activiteit als borduren en aquarellen.
Onderstaande is een schets van een pagina die ik in gedachten had.
En ik maakte een gedicht over deze snelle, haastige tijd waarin we soms vergeten te genieten.
Tenslotte maakte ik nog een bloedruk van een tak. Want zoals een bekend gezegde luidt:
'De natuur kent geen haast
en toch komt alles af'
Op 1 maart gaat mijn pakketje op de post en krijg ik een ander thema om mee verder te gaan. Aan het einde van het jaar laat ik jullie zien wat de anderen rondom dit thema voor mij maakten. Wie weet krijg ik zoveel inspiratie dat het vertragen een tweede natuur wordt!
Liefs,
Carolien